oktober 2008

Mistroostig staarde hij door de gang langs de directievertrekken. Wat zou Wouter vinden van het kasjmier tapijt en de wortelnotenhouten lambrisering? Hij had gehoord dat Wouter in Amsterdam-Noord woont en zijn kinderen zelf naar school brengt. In een visioen zag hij de minister van Financiën onaangekondigd langskomen om het vers verworven staatsbezit te inspecteren op overtollige luxe. Hij huiverde.

Zo ongeveer stel ik me de huidige gemoedstoestand van een bankier bij Fortis of ABN Amro voor. Het blijft gissen. Twee keer kreeg ik de afgelopen weken post van Fortis, waar ik een slapende rekening heb. Strekking, u begrijpt het: u kunt rustig gaan slapen. Maar als je goed leest, ruik je de vertwijfeling. Nadat de bestuursvoorzitter van Fortis Nederland heeft gememoreerd dat de staat een belang van 100% in zijn bank heeft genomen en dat die operatie zich in het diepste geheim heeft voltrokken, biecht hij op: "Dat betekent dat wij het nieuws pas op een laat moment hebben gehoord." Oftewel: je bedrijf wordt overgenomen en je weet het niet! Diep diep treurig. De grootste psychologische slachtoffers van deze affaire dragen driedelig. Peter van Straten had er in Vrij Nederland een prachtige cartoon over: droevige bankier staat op de stoep voor zijn bank viool te spelen met een enorme hoed voor zich.

Als oud-anarchist voel ik een zekere 'klammheimliche Freude' bij de ineenstorting van het bankwezen. Wat ons, activisten, tijdens onze lange mars door en langs de instituties niet lukte, doen die instituties nu zelf! En wij, oud-activisten, zitten er op de eretribune glimlachend naar te kijken. Al beken ik dat ik al vrij snel checkte wat de financiële gevolgen voor mij persoonlijk zouden kunnen zijn. Weinig dus. Hypothese: het saldo op je bankrekening en je anarchistische gehalte zijn communicerende vaten.

Even heb ik overwogen om munt te slaan uit de crisis door nu aandelen in financiële instellingen te kopen. Meer nog vanwege de historische ironie van zo'n daad dan vanwege het geldelijke gewin. Maar de koopman in mij zei: niet doen. Want Wouter neemt straks vast ook de speculatiewinsten in beslag. En dan voel ik mij net als die bankier nu.