mei 2009

Gisteravond was ik bij de uitreiking van de Tegels, de prijzen voor de beste journalistieke prestaties in 2008. Veel glamour en glitter, kijken en bekeken worden, (te) gelikte presentatie door Wilfred Genee en Dione de Graaff. Prima natuurlijk, dat je je zegeningen telt en collega's die iets moois hebben gemaakt in het zonnetje zet. Maar op een gegeven moment begonnen alle loftuitingen aan eigen adres ('het niveau was weer bijzonder hoog', 'radio leeft als nooit tevoren') me tegen te staan. Er zijn toch ook wel andere dingen gebeurd? 2008  was toch het jaar van de ontslagen en bezuinigingen? En waren er niet, zoals elk jaar, bloopers, canards en misstappen? De enige die hier iets over zei, was stand up comedian Raoul Heertje. Hij hekelde de zelfgenoegzaamheid en het ontwijken van dieptepunten. En verbaasde zich over het applaus dat hij daarvoor kreeg. Terecht. Door voor hem te klappen en verder niets met dit onderwerp te doen, gaf de beroepsgroep blijk van een dubbele moraal. Voor mij bewees de gang van zaken andermaal dat de journalistiek weinig zelfreinigend vermogen heeft. Zelf zijn we nooit te beroerd om een kritische noot te kraken. Maar zodra er kritiek van buiten komt, vertonen we Pavlov-achtige reacties, die er meestal op neerkomen dat je de boodschapper niet mag aanvallen. Hoezo eigenlijk? Boodschappers maken toch ook fouten? Stel die gewoon zelf  aan de orde in plaats van een komiek als bliksemafleider te gebruiken, zou ik zeggen. Een niets-aan-de-hand-Tegel-uitreiking als die van gisteravond riekt te veel naar zelfbevlekking.