september 2010

Vrijwel iedereen onderschrijft de stelling dat een clubblad (daaronder vallen voor mij alle bladen die zich richten op een vakgebied, een sector of een organisatie) een sterk wij-gevoel moet uitstralen. Maar veel mensen associëren zo’n wij-gevoel met kritiekloosheid. Je moet je eigen nest niet bevuilen, is de redenering.

Daar ben ik het niet mee eens. Een vakgebied of sector wordt sterker door zelfonderzoek. Normen en waarden stel je met z’n allen vast. Als je dat openlijk en gezamenlijk doet, zullen ze des te sterker verankerd zijn.
Ik snijd dit aan vanwege een discussie in Jeugd en Co, het blad voor professionals in de jeugdsector waarvan ik hoofdredacteur ben. Daarin hadden we een artikel over de aanstaande invoering van tuchtrecht in de sector. Een tijdelijk orgaan zou een aantal tuchtrechtwaardige cases onder de loep nemen, om te kijken wat voor kwesties er spelen en hoe je daarmee zou kunnen omgaan. Een prachtig moment natuurlijk om daar eens met z’n allen naar te kijken. Maar hoe onze redacteur ook soebatte en aandrong, de cases konden niet vrijgegeven worden. Waarop ik in mijn voorwoord stelde dat me dat deed denken aan de defensieve reacties en geslotenheid in de periode na de dood van Savanna.
Mensen die betrokken zijn bij de professionalisering van de sector en de beroepsverenigingen reageerden. Dat vond ik fijn. Ik heb ze meteen een pagina aangeboden. Discussie moet je immers koesteren. Helaas werd er nauwelijks inhoudelijk gereageerd. Eén van de brieven kwam neer op: we hadden nu eenmaal vertrouwelijkheid afgesproken. Tja, dan vertel je weer wat je gedaan hebt, terwijl de interessante vraag natuurlijk is: waarom deed je het zo? De andere reactie beschreef wat er allemaal goed gaat bij de professionalisering van de sector. Maar dat heb ik nooit betwist en was het onderwerp ook helemaal niet.

De knuppel die ik in het hoenderhok gooide, heeft voor mijn gevoel vooral geleid tot het snel sluiten van de ren.