januari 2011

Je kunt wel zeggen dat ik met een klap het oude jaar uitluidde. Vlak voor de oliebollen maakte een hufter op vier wielen een eind aan mijn prettige vakantiestemming. Ik weet nog steeds niet wat het meest zeer doet, mijn rechterarm of mijn rechtsgevoel. Maar laat ik met feiten komen, ik ben per slot journalist.

Na een onsuccesvolle poging om een kast naar drie hoog te takelen (het goede nieuws is: de kast wordt nu gerepareerd en er zijn geen gewonden gevallen) reed ik op de Haarlemmerdijk richting Centraal Station in Amsterdam. Het had flink gesneeuwd, daarom was ik gedwongen in het midden van de weg fietsen. Een auto reed hinderlijk dicht achter me. Op een gegeven moment moest ik uitwijken voor een auto die stond te lossen. Merkwaardig genoeg besloot mijn achtervolger op dat moment om me in te halen. Omdat ik daardoor vermorzeld dreigde te worden, gaf ik de inhaler een trap tegen zijn voorbumper. Hij sneed mij daarop, dusdanig dat ik me het vege lijf slechts wist te redden door me zijdelings van mijn fiets te laten vallen, op het trottoir, tussen twee fietsenrekken in. De bestuurder - type geblokte medeburger met laag voorhoofd - stapte uit en begon allerlei verwensingen te uiten. Hij dreigde me aan te vallen, maar dat wist ik adequaat te pareren door me achter een fietsenrek te verschansen (conform mijn vermoedens - op je vierenvijftigste ken je jezelf wel een beetje - koos ik uit het rijtje fight-freeze-flee voor de laatste optie). Daarop pakte hij mijn fiets, hief die met twee handen boven zijn hoofd en gooide hem met kracht op het fietsenrek. Gevolg: stuur los, slag in voorwiel, spatbord gescheurd, enzovoort. Gelukkig bemoeiden omstanders zich ermee en schaarden ze zich allemaal achter mij. Mijn belager koos dan ook snel eieren voor zijn geld. Mijn geloof in de medemens kreeg daarna nog een flinke boost doordat de eigenaar van een shoarmazaak me binnen uitnodigde, getuigen zich spontaan meldden en iemand me het kenteken van de onverlaat overhandigde. Ik heb, voor het eerst van mijn leven (zag de politie nooit echt als mijn beste vriend) aangifte gedaan. Niet om er iets uit te slepen, maar omdat ik vind dat je zoiets niet over je kant moet laten gaan. 

Achteraf geloof ik dat ik op die donkere decemberavond daadwerkelijk kennis heb gemaakt met een begrip dat ik daarvóór alleen uit de krant kende: de verhuftering van de samenleving. Het heeft vooralsnog geen enkel PVV-sentiment bij me geactiveerd. De man hoeft van mij niet streng gestraft te worden, een middag ouden van dagen de straat over helpen is wat mij betreft voldoende. Maar ik ben wel geschokt.