juni 2018

ma	di	wo	do	vr	za	zo
				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30
«   kies maandapril 2021januari 2021juli 2019oktober 2018juni 2018januari 2018november 2016juli 2016februari 2016juni 2015december 2014december 2013maart 2013maart 2012december 2011januari 2011september 2010mei 2010januari 2010oktober 2009juli 2009juni 2009mei 2009april 2009maart 2009februari 2009december 2008oktober 2008september 2008augustus 2008   »

En wat een freelance journalist nóg gepriviligieerder maakt (zie vorige blog), is als hij tijd kan vrijmaken voor eigen werk. Ik deed dat in mei, toen ik op La Palma aan een boek over mijn eigen familie sleutelde.

Zittend aan tafel in een natuurstenen Canarisch huisje, met uitzicht over de oceaan, waande ik mij los van alles en iedereen. Even geen opdrachtgever, deadline of wat dan ook. Het huisje lag hoog tegen de vulkaan, aan de westkant van het eiland, aan een doodlopend weggetje waar vrijwel niemand voorbij kwam. Het dichtstbijzijnde dorp was zes kilometer ver, het dichtstbijzijnde stadje twintig minuten rijden langs duizelingwekkende afgronden. Het enige geluid kwam van vogels, bijtjes en af en toe, in de verte, een motorzaag. Ik kon me daar bijzonder goed concentreren. De voornaamste vragen die zich aan me voordeden, waren, behalve de literaire: zijn de voedselvoorraden nog op sterkte? Is er voldoende brandhout? Is het huisje wormvrij? Want mijn huisje werd belaagd door zwarte beestjes die het midden hielden tussen rupsen en wormen. Ze hadden pootjes en verplaatsten zich voor hun soort bijzonder snel. Elke avond deed ik, gewapend met stoffer en blik, de ronde door het huis. Als je de beestjes aanraakte rolden ze zich op tot een soort serpentine. Je hoorde een tikje als ze buiten op de stenen belandden, wat de indruk wekte dat ze een pantser bezaten. Het bleken gusanos negros te zijn, zwarte wormen. Hun pantser bleef me fascineren. Had de natuur ze daarvan voorzien vanwege de rotsige ondergrond? Of hadden ze zich zelf na tientallen jaren toerisme gewapend tegen verwijdering door middel van stoffer en blik? Je ziet, weken in afzondering werken maakt een mens stukken diepzinniger. En nu ben ik terug. Het boek is af. Door de stad fietsen kost me nog steeds meer moeite dan voorheen, vanwege de drukte en het lawaai. Ik ben weer met deadlines en opdrachtgevers in de weer. Maar verlang af en toe stiekem naar zwarte wormen...