maart 2012

Voor de radio, oké, daar kun je niet de hele tijd walvisgeluiden uitzenden, en gebarentaal werkt er niet. Maar op tv… Tv blijft voor mij een verrekijker. Laat mij verre landen zien, inheemse rituelen, desnoods een mooie rotsformatie. Alles beter dan een verzameling pratende hoofden. In theorie valt er nog wel iets van te bakken. Kies een strakke vorm, de socratische methode bijvoorbeeld. Of open alle retorische registers. Een rigide inhoudelijke aanpak kan ook vruchten afwerpen (waar zijn ze gebleven, de meedogenloze gespreksleiders?). En als dat allemaal niet werkt, of het geld is op, dan kan groepsdynamiek nog aardige beelden opleveren. Ik denk aan een zaal waarin mensen ‘uit verschillende lagen van de samenleving’ elkaar in een niet te strakke regie live mogen uitroken. Dan heb je tenminste bewegend beeld. Maar elke avond een of twee wat oudere mannen aan een tafel tonen die weigeren om gasten te laten uitpraten…Ik ben al in een vroeg stadium van Barend & Van Dorp afgehaakt, en als ik heel soms in buien van ernstige appelflauwte naar Pauw & Witteman of DWDD kijk, snap ik weer waarom. Er wellen nu zelfs nóg ernstiger existentiële vragen bij mij op. Kunnen de heren talkshowhosts hun kleineerdriften niet in hun studentencorps/Bach-genootschap/Achterhoekse buitenhuisje botvieren? Kunnen we voor de vaste gasten, in plaats van ze steeds weer naar die studio te laten afreizen, niet een opvangcentrum beginnen? Maar de belangrijkste: zijn er soms te weinig zenders?

Ook geplaatst op Akimoto.nl